ایرج کلانتری

ایرج کلانتری طالقانی معمار و شهرساز برجسته ایرانی و  از شاگردان استاد هوشنگ سیحون، در سال 1316 در تهران متولد شد و پس از گذراندن دوره‌های ابتدایی و دبیرستان، در سال 1335 قدم‌های اول خود را در دانشکده هنر‌های زیبایی دانشگاه تهران برداشت تا در طول 85 سال زندگی خود نقش مهمی در توسعه معماری معاصر ایران ایفا کند.

کلانتری در دوران کاری و فعالیت خود طراحی و خلق آثار هنرمندانه، پروژه‌های مسکونی اداری، فرهنگی، آموزشی و سفارتخانه‌ها را بر عهده داشت. وی همچنین، در داوری رویداد‌ها  و اهدای جوایز معماری ، برگزاری مسابقات معماری ، حضور درحوزه‌های تدریس  و آموزش دانشجویان و معماران جوان  در دانشگاه‌های تهران، علم و صنعت و دانشگاه آزاد فعال و تاثیرگذار بود.

زندگی‌نامه ایرج کلانتری

ایرج کلانتری، معمار برجسته و برادر پرویز کلانتری، نقاش مشهور ایرانی، در 14 اسفند 1323 شمسی متولد شد. دوران تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان نشاط تهران و مقطع متوسطه را بین سال‌های 1333 تا 1336 در دبیرستان‌های شرف و هدف به پایان رساند. او در سال 1340 با کسب رتبه دوم در کنکور دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، وارد این دانشکده شد و در آتلیه هوشنگ سیحون به تحصیل پرداخت. وی از سال تا 1350 در زمینه‌ مشاوره در وزارت کشور بر روی طرح‌های هادی روستایی فعالیت کرد تا با طراحی نقشه‌های مدرن راهی برای بهینه‌سازی استفاده از زمین‌های کشاورزی، مسکونی یا تجاری در روستاهای کشور فراهم کند.

ایرج کلانتری در سال 1342 به همراه ایرج طیب‌نیا، آرپیار پطروسیان و فریور صدری، گروه مشاورین خود را تأسیس کرد. او در سال 1344 تحصیلات خود را در رشته معماری در دانشکده هنرهای زیبا به اتمام رساند و در سال 1345 تحصیل در رشته شهرسازی را آغاز کرد.

در سال 1350، کلانتری دفتر معماری مشترکی با عنوان “کلانتری و دارایی” راه‌اندازی کرد. پس از خروج مهندس دارایی از هیئت‌مدیره، کلانتری با همکاری مهندس حسین شیخ‌زین‌الدین،  گروه مهندسین مشاور باوند را تاسیس نمود؛ شرکتی که به یکی از معتبرترین دفاتر معماری و شهرسازی ایران تبدیل شد. بعد از انقلاب در سال 1359 کلانتری به آمریکا مهاجرت کرد و با راه‌اندازی دفتری به نام کاسپین مسیر حرفه‌ای خود را در طراحی و ساختمان‌سازی ادامه داد. اما یک‌سال بعد به ایران بازگشت و تا پایان عمر در ایران ماند.

ایرج کلانتری معتقد بود” آنچه من از حرفه‌‌ی معماری دریافت می‌کنم، این است که معماری بایستی طرف یک گفتگو قرار گیرد. فایده‌ی معمار برای جامعه از این واقعیت ریشه می‌گیرد که او به عنوان متخصص طراحی محیط انسان‌ها ، نسبت به شرایط مختلف، با نظام ارزشی و ذهنی خود واکنش نشان می‌دهد. از این دیدگاه، معماری هنری است با کاربردهای اجتماعی و حاصل آن آمیزشی است از عوامل ذاتی و خارجی ، دیالکتیک این فرایند در جایگاه روشنفکرانه‌ی معمار و کنش او با وضعیت موجود نهفته است.